Marek Kaczkowski

https://youtu.be/B-Va_Boue9c?si=ZIbLHMLhMRwoPdgs słowa: Marek Kaczkowski (z tomiku „Wiersze Lodu i Ognia”) muzyka: Marcin 'Baltazar’ Gąbka a                       C                    d            C      E a e e d c e     g e e d c e    d e f e f e       h e e d c h        (nuty – instrumental)                                  C                    G                               a Tak! Słodkim, ufnym i beztroskim dzieckiem byłam,                            C                            G                          a gdy los mnie powiódł z Winterfell w szeroki świat                           F                       G                        a i  w słowa z pieśni bardów i tak ślepo wierzyłam,                  F                      G                       a w ludzi i serca kryształowe ich bez wad. F               G                  a Z myślami w sagach o damach i rycerzach,                      F                              G                C G a i z dłońmi pośród haftów, wstążek i koronek                         F                            G                                    a W stolicy, w zamkach jej wyniosłych, w zimnych wieżach,                        F                            G                              a szukałam świata z tych dziecięcych snów i mrzonek.            a                                                       e Królewska przystań zmienia sny w nadzieje płowe,                     a                                                 e i poszło strasznie to co miało iść tak gładko                    C                                           G Czule czesałaś moje włosy kasztanowe,                                  d                          E                       a lecz mnie przed życiem nie ostrzegłaś droga matko! d                                                  a Nadzieja szczęścia w wirze zdarzeń się zatarła,                   d                                          a         i wiara w ludzi już na zawsze utracona.                           F                                       a W końcu wrogowie wydali mnie za Karła,                   F            F0                     E a przyjaciele – o ironio – za Boltona! C                    G                                 a I opuściły dawne sny mnie, dawne mrzonki                  d                                E                     a gdy za naiwność własnym bólem zapłaciłam,                        F                          G             C G a więc pożegnałam hafty, wstążki i koronki                 F                     F0                          E i pożegnałam Sansę        którą kiedyś byłam! a                                               e Może z litości oszczędziła mnie Królowa                      a                                                  e lub nie umiała we mnie dostrzec zagrożenia.      F           a                    F                    a A ja chłonęłam jej intrygi, czyny, słowa                    F